DOLORA

Ύστερα από εννιά φεγγάρια
η θύμηση σου επιστρέφει ξανά,
η εικόνα σου μ'επίσκέφτεταί πάλι-

Αυτοί που σε γνώρισαν
έμαθαν για την ομορφιά των ματιών σου,
αξίοθύμητα όπως σπάνιοι κυανοί,
πιο ζωντανά ία από τ αστερία της νύχτας.

Επίσης έμαθαν για τα μελαμψά χέρια σου,
όπως τα φεγγάρια της θύμησης,
μελαμψά εκεί που λάμπει μια βέρρα αγάπης
καμωμένη από ασήμι.

Έμαθαν για τα χείλη σου,
μοναδικοί εξαναγκασμοί των φίλιων,
καμωμένα για να προφέρουν λογία, που ένας νεκρός,
αυτός που γραφεί,
παίρνει μαζί του σ ένα ταξίδι.

Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνιο
η ψυχή μου επιστρέφει σ εσένα,
φευγαλέα γαζέλα σε μία πεδιάδα της λησμονιάς
εκεί που πάντοτε είσαι.

Φτώχεια μου ψυχή,
που μπορεί να δει μόνο μέα από τα μάπα σου
τα μέρη που εσύ την περπάτησες.